''Çocuklar donmamış beton gibidir, üzerlerine ne düşse iz bırakır.''
Haim Jinott
Bugün yaşadıklarımız, çocukluk anılarımızın oluşturduğu tuğlalardan oluşur. Yaptıklarımız, söylediklerimiz, tavırlarımız, duruşumuz hep çocuklukta yaşananların birer eseridir. Çocuklukta aldığımız eğitim, yaşadıklarımız, gördüklerimiz, bugünkü hayat görüşümüzün sebebidir.
Çocukluk; ''Çocuk'' der geçeriz. Gerçi günümüzde çocuk gelişimine verilen titizlik, eskiden pek önemsenmiyordu. Ben çocukken, büyüklerimizden çekinir, öğretmenlerimizden korkardık. Düşüncelerimizi söylemeyi bırakın, sesimizi yükseltmek bile ayıptı. Sofra kurulduğunda misafir varsa, çocuklar ayrı yerdi yemeğini. Kalabalık bir aileydik. Genelde tüm mahalle öyleydi. Şimdiki aileler çok farklı. Herşey çok değişti. Aileler pek kalabalık olmuyor. Çocuklar eğitimine anne karnında başlıyor. Yine de çocukluğumu sevgiyle anıyorum. Bizler çok küçük şeylerden mutlu olurduk. Hayal dünyamız daha geniş, hayata karşı daha mücadeleci olduk. Savaş alanında pratik çözümler üretebiliyoruz.
Hayata dair düşünceleri mahallemizin sokaklarında oynarken tecrübe ettik biz. Bilgisayar, atari oyunları ya da animasyon filmlerinden değil.
Bizler hayatı pratikte öğrendik, şimdiki çocuklar teoride öğreniyorlar.
Büyüklerin yanında genç kızların kahve içmesi ayıptı. Hala kahve içerken bir büyük varsa tuhaf olurum. Annemden bir şey isterken çekinirdim, acaba alacak durumu var mı diye. Ayağını yorganına göre uzatmayı, eşyalarımıza iyi bakmayı, okuduğumuz kitapları paylaşmayı, karşımızdaki insanı düşünmeyi o zaman öğrendik.
Çamurdan oyuncaklar yapardık. Hatta ülkeler kurardık. Bunları yağmur yağdığında çamur olan topraktan yapardık. Hissettiğimiz sevgi organikti, yapay değil. Şimdi bütün hayatımı bu anılar şekillendiriyor. Hayat hızla değişse de, benim içimdeki bazı hisler hiç değişmiyor. Yağmur sonrası toprak kokusunu aldığım an, şartlarım ve koşullarım ne olursa olsun, içimi birden bir sevinç kaplıyor. Çünkü çocukken biz yağmuru beklerdik toprak çamur olsun da oyun oynayalım diye. Edindiğim buna benzer birçok enerji ve sevinç veren şeyler aldım çocukluğumdan. Beni halen ayakta tutuyor... Hepimizin böyle güç kaynakları vardır.
Geriye baktığımda hayatımı en çok çocukluk yıllarımın şekilendirdiğini görüyorum. Hepimiz çocukluk yıllarımızın bizi yoğurması sonucu oluştuk. Hepimiz çocukluk anılarımızla şimdiki kişiler olduk. Hep derler ya; ''Çocuk beyaz bir sayfadır, ne yazarsan onu okursun.'' Çok doğru. Çevremize karşı tavırlarımız, fayda ya da zararlarımız, hepsi geçmişimizin bize bıraktığı miraslardır. Bir şeyden kolayca vazgeçmez, savaşırdık. Şimdi kimse, kimse için savaşmıyor, çiftler bile en ufak bir sorunda hemen boşanma yoluna gidiyorlar.
Geçenlerde, çocukluk arkadaşımla yıllar sonra buluştuk. Sanki aradan hiç yıllar geçmemiş gibi geldi bana. Ne garip değil mi? Çocukken edindiğin arkadaşların hep samimi kalıyor. Araya ne kadar yıllar girse de, kaldığın yerden devam ediyorsun, aynı samimiyet devam ediyor. Evlenmiş, harika bir ailesi var. Bir şey farkettim. Hayata bakış açılarımız hemen hemen aynı, çünkü çocukluğumuzu birlikte geçirdik. Ortak bir çok anımız var. Bu dostluğu daha sonra bir başkasıyla oluşturamıyorsun. Olmuyor. Gerçek dostluklar, saf, masum, çıkarsız çocuklukta kurulabiliyor ancak. Çocuksun çünkü...
Çocukluk arkadaşımı görmek bana çok iyi geldi. Onunla çocukken mucizelere, sihirlere inanırdık. Sihir yapmaya çalışırdık, belki de başardık. Bizim sihrimiz bugün olduğumuz kişi olmaktı belki de...
Söylemem o ki, çocukların anılarını kirletmemek gerek. Hayal kırıklıkları yaşatmamak, suçlamamak, onları ihtiyaçları olan dallarından koparmamak gerek. Koparılan her bir dal, bugünkü toplumsal acı ve kederlerini oluşturan çalılıklar olmasın. Çalılıkların bol olduğu bir arazi, her zaman yürünmesi tehlikeli ve zor olan verimsiz topraklar halini alır.
Çocuklarımızın kalbine sevgiyle dokunalım, dokunalım ki, bizim yolumuz yemyeşil dallar, çiçekler ve güneşin aydınlattığı, sevginin şarkı söylediği bir dünya olsun.
''Hayatın değeri uzun yaşanmasında değil, iyi yaşanmasındadır.''
Montaigne
