Eski/meyen Ramazanlar/dayız!
Ramazanda, İstanbulluyu sahura kaldırmak için, motorsiklete binmiş, önüne sığdırdığı davula tek eli ile, “Güm güm!” vurarak... ya da bir taksinin arka bagajına oturmuş davul çalarak mahalleyi dolaşan zavallılar türedi! Bunlar kendilerini “Ramazan davulcusu' mu zannediyor acaba? (İstisnalara hariç.)
Bu çalınan davulda;
Estetik yok, ahenk yok, mani yok, mana yok, şuur yok!..
Peki ne var;
Bir anda sizi yataktan hoplatan ve kulakları tırmalayan araba gürültüsü ile patlak davul sesi!
Bu mudur sahur huşusu? Böyle midir ecdadımızdan kalan adetler?
Bu kadar mı rencide edilir bir anlayış, bu kadar mı yozlaştırılır örf!
Kim bunlara izin veriyor, kimler göz yumuyor?
…
Maalesef büyük şehirlerde vaziyet bu!
Şehirde Eski Ramazanları özlemle ararken, Eskimeyen Ramazan köylerimizde.
İşte;
Yine aynı sahur vaktinde, denizin üzerinden notalarla süzülen davul sesleri var, İstanbul’un karşı kıyılarından kesik kesik yankılanan Anadolu manileri eşliğinde...
Yıllık iznimi her sene Ramazan ayına denk getirerek Yalova’nın şirin bir köyünde ihya ederim orucumu. Yalova’nın da havası İstanbul’la aynı; güneş aynı güneş; sıcaklık aynı sıcaklık, gün aynı gün lakin biz burada asfaltın sıcağından uzak ormandan esen rüzgârın esintisiyle daha rahat tutuyoruz orucumuzu. Akşamları ise çınar altında komşuların hoş sohbetleri cabası.
Orucumuzu serinleten Allah’a şükürler olsun…
Geceleri ise, lakabıyla mesrur Arap Hüseyin, omuzunda asılı davulunu titrete titrete karanlığın kucağını yarıp, sokakları tek başına dolaşarak, her evin önünde duraksayıp kendi yazdığı manileri yanık sesiyle okuyarak kaldırıyor Şenköylüleri sahura, tam yarım asırdır…
Anadolu köylerinde hâlâ aynı (eskimeyen) usullerle sürdürülen bu güzel Ramazan davulu geleneğimiz, maalesef beton ucubelerle çevrilmiş büyük şehirlerde yozlaştırılıyor!
İyi ki köylerimiz var ve orada güzel insanlar ...
#yaşayarakYazıyoruz.
