''Kalp denize benzer; fırtınaları, sakin zamanları ve taşkınlıkları vardır. Bazen de derinlerinde inciler gizlidir''
Heinrich Heine
Bazen sıcacık bir yuva olur kalbiniz, içinizi huzurla doldurur. Bazen de buz keser, en büyük düşmanınız olur, sizi karamsarlığa sürükler, acı verir, hüzünlendirir.
Yaşam kaynağı olan kalbimiz, aslında bizim en kırılgan ve hassas olan organımızdır. Yaşanan her türlü olaydan olumlu ya da olumsuz kolayca etkilenir. Sevgiye, ilgiye ihtiyaç duyar. Siz ona özen gösterirseniz, o da size uzun ve mutlu bir yaşam verir.
Kalbinde hangi duyguyu beslersen, sana onu geri verecektir. Öfke, nefret ve intikam duygusu yeşermeye, hatta büyümeye başlarsa, onunla yaşamaya mahkum olursun.
Oysa iyi niyet, sevgi, hoşgörü, anlayış ve beraberinde hep gülümsemek, size her türlü mutluluğun kapısını açacaktır. Bu tamamen yaşam kaynağını tanımanla alakalı ve onun gücünü anlayıp ona göre beslemenle alakalıdır.
Seneler önce bir arkadaşım vardı. Onunla samimi olduğum zamanlardı. Bana meslek öğretiyordu ve işinde de oldukça iyiydi. Onun çalışma düzenine hayranlık duyuyordum. İşin tüm inceliklerini öğrenmek istiyordum.
Onu tanımaya başladıkça bazı duygularla tanıştım. Kıskançlık, nefret, kurnazlık.. Bir olay yaşardık, bana ''Bak! Hiç kimse senin iyiliğini istemez, her zaman herkes açığını arar. Buna ailen de dahil.'' derdi. Ona göre etrafındaki insanlar kötülük yapmak için uğraşıyorlardı. Kendini, kıskanılan, düşmanları olan bir kadın olarak görürdü. Zamanla anladım ki, iş hayatı ne kadar iyi ve pürüzsüz görünse de, aslında onun gördüğü dünya korkunçtu. Ne kadar mutsuz olduğunu anladım. Çirkin bir dünyada yaşıyordu. Kötülüklerle, ihanetlerle dolu, sevginin olmadığı bir dünyası vardı.
Bunu da benim kalbime ekmeye çalıştığını farkedince geri çekildim. Oysa ben onun çevresini, arkadaşlarını, ailesini tanıyordum. Onun düşman gördüğü insanlar sadece ona acıyorlardı.
Kurnazlıkla, entrika ve kötü olan duygularla o zaman tanıştım. Karanlıkla o zaman karşılaştım. Neyse ki o zamanlardan çok büyük bir hasar almadım.
Annelerimiz kötü bir olay karşısında ''Allah korumuş!'' derler ya.. İşte tam anlamıyla hayatta öylece bodoslama giderken gerçekten Allah koruyor.
Hatta şunu diyebilirim, gariptir fakat, onun karanlık duygularını almak yerine, bu olay benim hayata pozitif duruşumu güçlendirdi.
Demem o ki, kalbine ne verirsen onu alır, geliştirir ve sana geri verir.
Eğer kalbin sana iyiyi kötüden ayırabilmeyi, gerçek sevginin ne olduğunu, karşındaki kişiyi anlamayı, öfkenle yapabileceklerini bildiğin halde yapmamayı öğretebiliyorsa, ve her güne sevgi, aydınlık duygularla gözünü açarak, dünyayla savaşmanı sağlayarak, seni kuvvetli, adil bir savaşçı haline getirebiliyorsa, kalbini ve beynini buluşturmuş harika insan oluyorsun. İşte o zaman kışlar bahara, baharlar da yaza dönüşebiliyor demektir.
Şimdi soruyorum, böyle beslenmiş bir kalple hangi kış acımasız ve kıtlık içinde geçebilir ki? Eğer kalbine her karanlığın ardından gelecek aydınlığı gösterebilmişsen ve oraya arkanda harabeler bırakmadan gidebilmeyi sağlamışsan kalbinin sana neler yaşatabileceğini düşünebiliyor musun?...
'' Dünyada hiçbir yol, kalp ile beyin arasındaki kadar uzun değildir ''
Selma Lagerlöf
